Ευχαριστώντας τους Βαρβάρους...

Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
Κωνσταντίνος Καβάφης «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»

Καθώς ο σταϕιδότρυγος προχωράει και πλησιάζει προς το τέλος του και εν όψει του δυναμικού αμπελότρυγου που αφορά την πλειοψηφία των αγροτών της Νεμέας, δύο είναι τα χαρακτηριστικά που σου κάνουν εντύπωση είτε κατοικείς μόνιμα στην περιοχή είτε την επισκέπτεσαι για πρώτη φορά.

Η μυρωδιά της απλωμένη σταφίδας και το θέαμα του νυφοπάζαρου των εργατών.

Το μεν πρώτο πάντα το είχα στο νου μου ως σήμα κατατεθέν για την έναρξη του φθινοπώρου, μαζί με τη μυρωδιά από τη ζύμωση του κρασιού που θα ακολουθήσει τον αμπελότρυγο.

Θυμάμαι επίσης τον εαυτό μου μικρό παιδί στο αμπέλι και μετά στο αλώνι να βοηθάω τους γονείς μου, βλέποντας τον όλο θέμα του τρύγου περισσότερο σαν παιχνίδι παρά σαν δουλειά. Αυτό όμως που περισσότερο θυμάμαι είναι τον πατέρα μου να μου λέει ύστερα από μια κουραστική μέρα στο κτήμα:

<<Κοίτα πως είναι η δουλειά στο αμπέλι. Εγώ σου δίνω το δικαίωμα να σπουδάσεις, αν δε θες να "μάθεις γράμματα" κοίτα πως θα είναι η ζωή σου. Διάλεξε λοιπόν.>>

Τα λόγια του με έχουν σημαδέψει εδώ και 30 χρόνια. Επέλεξα. Προσπάθησα πολύ και έμαθα και τα 24 γράμματα, σπούδασα με το μόχθο του πατέρα μου και αυτός μου έκανε τη χάρη να μη μου ζητήσει από τότε να τον βοηθήσω στα κτήματα του... Η συμφωνία είχε ολοκληρωθεί.

Είμαι λοιπόν σιωπηλός συνένοχος για το συνονθύλευμα εργατών που αντικρίζεις τα πρωινά στους δρόμους της Νεμέας. Είμαι η κρυφή αιτία που για τουλάχιστον δυο μήνες το χρόνο φοβάσαι να περπατήσεις τα βράδια και κλειδαμπαρώνεσαι μόλις πέσει ο ήλιος. Είμαι αυτός που ανάγκασε ανθρώπους με διαφορετικές λαλιές να βρίσκουν κατάλυμα σε εγκαταλελειμμένες κατοικίες και σε πάρκα για ένα μεροκάματο στον κάμπο της Νεμέας. Είμαι αυτός που βολεύτηκε και διάλεξε τον εύκολο δρόμο των σπουδών και της ανεργίας παρά τον αγώνα της καλλιέργειας της γης. Μπορώ να πω πως πλέον βλέπω με συμπάθεια την παρουσία των ανθρώπων αυτών στη Νεμέα. Κάνουν όλη τη βρώμικη δουλειά για μένα, βοηθούν και στην κίνηση χρήματος σε περίπτερα και Σούπερ Μάρκετ, και τον Οκτώβρη που θα φύγουν η απουσία τους θα είναι αισθητή. Για μένα... Μπορεί να μην έβαλα πουθενά την υπογραφή μου, αλλά συναίνεσα και συναινώ εδώ και χρόνια, χωρίς να μπορείς να μου ζητήσεις το λόγο, χωρίς να ζήτησε κανείς αυτή μου την ομολογία. Και ξέρεις γιατί; Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις...

ΥΠΟΓΡΑΦΉ
Ένας ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ πολίτης της Νεμέας

(Ζητάμε συγνώμη από τον αποστολέα διότι αν και μας έχει δώσει το κείμενο από τις 23-08 το είδαμε μόλις σήμερα.)

Όλο το άρθρο εδώ.

Η αξιοποίηση της Νεμέας (μας) β'.

Άρχισε να αξιοποιείται ο χώρος γύρω από την προς κατασκευή πλατεία απέναντι από το Δημαρχείο Νεμέας. Φανταστική ιδέα να χωθεί το περίπτερο πάνω στον πεζόδρομο. Μπράβο σας.
Θυμάστε έτσι; Μιλάμε για την πλατεία αυτή που "έρχεται και να τονώσει την αυτοπεποίθηση των Νεμεατών και νααα ααα... αποδώσει σε αυτούς τους ανθρώπους αυτό πουυυ που χρειάζεται".
http://nemeaniouz.blogspot.com/2013/07/blog-post_25.html

Όλο το άρθρο εδώ.

Αλληλούια

Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η ομάδα του Νεμέα Νιουζ κάναμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στη μονή της Οσίας Μισητής της Εκδικούσας στα Αιτολικά όρη. Το ταξίδι δύσκολο, μιας και τα τελευταία 15 χιλιόμετρα της διαδρομής είναι μη προσβάσιμα σε αυτοκίνητο, ενώ στα 4 προς το τέλος ούτε το γαϊδούρι δεν πατά και έπρεπε να τα κάνουμε με τα πόδια. Μετά από 7 ώρες λοιπόν πατήσαμε το πόδι μας στη μονή κατάκοποι αλλά γεμάτοι χαρά που καταφέραμε και φέτος να προσκυνήσουμε. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και έτσι είχαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε στον εσπερινό. Η κατάνυξη και η μυσταγωγία μας παρέσυραν αμέσως.

Σε λίγα λεπτά όλη η επιρροή του σύγχρονου πολιτισμού, όλη η επιρροή της καθημερινότητάς μας διαλύθηκε και γίναμε ένα με το γυναικείο πλήθος των μοναχών που γέμιζε το ναό (αναφέραμε ότι το μοναστήρι είναι γυναικείο;).

Ο εσπερινός τελείωσε (συντομότερα απ’ ότι συνήθως) και μεταβήκαμε στην τραπεζαρία για το λιτό όπως πάντα βραδινό. Το μενού περιλάμβανε μία ελαφριά σούπα από μανιτάρια με μπόλικο καρύκευμα, σκόρδα, παστές ελιές και λίγο κόκκινο κρασί που είχαμε φέρει μαζί μας (να μην πάμε με άδεια χέρια). “Πολύ αφροδισιακό το φαγητό...” ψιθύρισα στο διπλανό μου και αυτός συμφώνησε την ώρα που μία από τις μοναχές τον κάρφωνε με το βλέμμα της.

Το βραδινό τελείωσε γρήγορα. Οι μοναχές αποσύρθηκαν στα κελιά τους για προσευχή και εμείς στα δικά μας για ξεκούραση. Μας πήρε αμέσως ο ύπνος. Ύπνος βαθύς. Ύπνος γεμάτος όνειρα. Όνειρα που δεν απείχαν από το όραμα. Όνειρα τόσο ρεαλιστικά ώστε το πρωί έπρεπε να συζητήσουμε ο ένας με τον άλλον το τι είδαμε για να καταφέρουμε να αποσυνδέσουμε την αλήθεια από το όνειρο. Αυτό στάθηκε αδύνατο. Όλοι είδαμε το ίδιο όραμα...

«Λίγο αφότου μας είχε πάρει ο ύπνος η πόρτα του δωματίου όπου βρισκόμασταν άνοιξε χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο καθώς ήταν φρεσκολαδωμένη. Μία μία, πέντε μοναχές, νεαρές παρθένες προχώρησαν στο εσωτερικό. Δεν εκπλαγήκαμε. Έτσι είχε γίνει και πέρσι αλλά ήταν 7. Δεν πειράζει. Η τελευταία έκλεισε την πόρτα. Το άρωμα του σαπουνιού από τα ενδύματά τους ανακατευόταν με τη φρεσκάδα της καθαρής τους σάρκας. Τα μαλλιά τους ήταν ακόμα νωπά. Ένα κορδόνι κρατούσε τα ράσα πάνω τους και το έλυσαν αμέσως. Το φως των λιγοστών κεριών ήταν αρκετό για να αποκαλύψει την τελειότητα της σιλουέτας των σωμάτων τους. Οι κινήσεις τους αργές σε ρυθμό ιεροτελεστίας. Μας πλησίασαν στα κρεβάτια μας και ανέβηκαν από πάνω. Το βραδινό φαγητό ελαφρύ και πικάντικο βοήθησε πολύ. Οι μοναχές με κάθε τους κίνηση απολάμβαναν το κάθε δευτερόλεπτο όπως και εμείς άλλωστε. Αργά στην αρχή. Ο ρυθμός συνεχώς γινόταν γρηγορότερος και γρηγορότερος μέχρι που οι μοναχές, συγχρονισμένα, ήταν έτοιμες να φτάσουν στην κορύφωση. Αλλά η κορύφωση δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Αυτό που περιμέναμε ήταν ο ”χρησμός”.

Το ετήσιο ταξίδι μας στη μονή δεν είχε ως σκοπό τη σεξουαλική απόλαυση. Σκοπός μας ήταν να πάρουμε το χρησμό από τις μοναχές για το επόμενο έτος. Η επαφή μαζί τους εξυπηρετούσε αυτό το σκοπό και μόνο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Οι μοναχές που μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν βγάλει την παραμικρή φωνή, αν και τα πρόσωπά τους έδειχναν το πόσο το απολάμβαναν, καθώς έφτασαν στην κορύφωση άρχισαν να ξεστομίζουν το χρησμό όλες μαζί:

“Τιμωρία θα πέσει... Τιμωρία και οργή σε όσους βιάζουν τους ανθρώπους. Σε όσους βιάζουν τις ψυχές και τις ζωές τους. Κατάρα πέφτει από τους ουρανούς πάνω τους. Κατάρα να μη σαπίζουν. Κατάρα στα κορμιά τους να παραμείνουν άθικτα μέσα στους τάφους τους. Όσοι βίασαν την ψυχή του άλλου θα πεθάνουν αλλά το σώμα τους ΔΕ θα σαπίζει. Μέσα στο χώμα θα παραμένει άθικτο. Και θα περιμένει. Θα περιμένει τη στιγμή που οι βιασμένοι θα βιάσουν. Οι βιασμένοι θα ξεθάψουν τα κορμιά αυτών και θα τα βιάσουν. Παράφυση... Όπως τους αξίζει. Και αυτοί, αν και νεκροί, θα νοιώθουν. Θα νοιώθουν τον κάθε πόνο. Θα νοιώθουν το κάθε δευτερόλεπτο του βιασμού τους από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί. Και έτσι θα υπάρξει ισορροπία. Αναλογία. Διότι “Εν αρχή ην ο Λόγος”. Η αναλογία διαταράχτηκε και θα αποκατασταθεί.”.

Με τα λόγια αυτά οι μοναχές ολοκλήρωσαν. Εμείς πέσαμε σε λήθαργο και το πρωινό μας βρήκε στο γραφείο της Ηγουμένης της Μονής η οποία μας παρακαλούσε να φύγουμε διότι οι μοναχές ένοιωθαν έντονη την επιθυμία να βγάλουν χρησμούς. Μέχρι το μεσημέρι είχαμε φύγει.

Καλή λευτεριά αδέρφια.

Όλο το άρθρο εδώ.

Τι σημαίνει ανταγωνισμός;

Κουκιά μετρημένα η οικονομία. Τόσα τα αγαθά, τόσα τα λεφτά. Όποιος έχει τα λεφτά έχει και τα αγαθά. Απλό μέχρι εδώ.

Πώς αποκτάς τα λεφτά; Με την εργασία ή τα κλέβεις.

Πως αποκτάς τα αγαθά; Αγοράζοντάς τα ή τα κλέβεις.

Η κλεψιά βέβαια είναι αθέμιτη (“ού κλέψεις”, Είπε). Η δουλειά είναι καλή. Και ο ανταγωνισμός θεμιτός. Όμως σε μία κοινωνία όπου τα αγαθά ΔΕ φτάνουν για όλους (αν έφταναν ΔΕ θα κόστιζαν), κάποιοι τα αποκτούν και κάποιοι δεν τα αποκτούν. Ο καλύτερος στη δουλειά του έχει και ο άλλος, ο όχι τόσο καλός, δεν έχει. Ανοίγεις δηλαδή εσύ ένα μαγαζί, μία επιχείρηση και είσαι πολύ καλός. Και έχεις πελατεία και οικονομάς τα φράγκα και περνάς καλά αφού αγοράζεις όλα τα αγαθά. Ο άλλος που έχει το ίδιο μαγαζί και δεν είναι τόσο καλός όσο εσύ δεν έχει πελατεία και πάει αργά ή γρήγορα για κλείσιμο. Προσοχή εδώ. Αυτός που πάει για κλείσιμο δεν είναι κακός στη δουλειά του. Απλά δεν είναι όσο καλός είσαι εσύ. Τελικά τον “κλείνεις” επειδή είσαι ανταγωνιστικός και αυτός βρίσκεται χωρίς δουλειά, άρα χωρίς χρήμα, άρα χωρίς πρόσβαση στα αγαθά. Τότε εσύ θεωρείσαι επιτυχημένος επαγγελματίας. Έδρασες ανταγωνιστικά και πέτυχες στο επιχείρημά σου.

Ας σκεφτούμε αυτό τώρα:

Αν δεν ήσουν ανταγωνιστής αυτού που έκλεισε, αλλά ήσουν κλέφτης και τον έκλεβες για να ζήσεις εσύ, και αυτός καταστρεφόταν, τότε κατακρίνεσαι. Είσαι εγκληματίας και φυλακίζεσαι.

Αν τον ανταγωνιστείς και αυτός κλείσει, τότε είσαι πετυχημένος και επιβραβεύεσαι. Είσαι παράδειγμα προς μίμηση.

Αν κλέψεις για να ζήσεις και ο άλλος φτωχύνει, είσαι εγκληματίας.

Αν είσαι ανταγωνιστικός και ο άλλος φτωχύνει, είσαι πετυχυμένος.

Εξ ορισμού λοιπόν σε μία κοινωνία όπου τα αγαθά ΔΕ βρίσκονται σε επάρκεια, ο ανταγωνισμός είναι μία αποδεκτή μέθοδος εξόντωσης η οποία διδάσκεται στα σχολεία, και επιβραβεύεται. Ο ανταγωνισμός είναι μία ακόμα απόδειξη ότι η εποχή όπου οι άνθρωποι ζούσαν σε σπηλιές δεν είναι μακρινή. Είναι η τωρινή εποχή και εσύ που κινείσαι, ζεις και δρας στο πνεύμα της εποχής δεν απέχεις από το αγρίμι.

Καλή λευτεριά αδέλφια.

Όλο το άρθρο εδώ.