Αναρτήσεις
Αδέλφια, δύο
και μισό χρόνια μας έμειναν. Πεποίθησή
μας είναι πλέον ότι, η μεγάλη αλλαγή
στην Ελλάδα θα γίνει σε δύο και μισό
χρόνια. Και αυτό γιατί η ελπίδα
πεθαίνει τελευταία. Η ελπίδα είναι ένα
άκρως ανθεκτικό “πλάσμα”. Αντέχει,
διαρκεί, δε φθείρεται. Ακόμα και όταν
ΟΛΑ γύρω μας δείχνουν το αντίθετο, ακόμα
και όταν η λογική συμπεραίνει το αντίθετο,
η ελπίδα εξακολουθεί να κρατά τη
θέση της.
Ας δούμε τα
πράγματα από τη λογική σκοπιά και ας
προσπαθήσουμε να αποδείξουμε το πότε
και πως η ελπίδα θα πεθάνει και τι
θα πάρει τη θέση της. Το κείμενο είναι
μεγάλο, αλλά έχετε δύο και μισό χρόνια
μπροστά σας να το διαβάσετε.
Αρχικά ΕΛΠΙΖΑΜΕ
πως η κατανόηση του πόσο βαθιά χωμένοι
είμαστε στο βούρκο θα μας κάνει να
αλλάξουμε. Όχι μόνο εμάς τους πολίτες,
αλλά και αυτούς που μας έριξαν στο
βούρκο. Τους πολιτικούς δηλαδή. Έτσι
αναθέσαμε σε αυτούς που μας έφτασαν εδώ
να μας βγάλουν και από εδώ ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ
απλά πως αυτή τη φορά τα κακά παιδιά θα
μεταμορφωθούν σε καλά παιδιά. ΦΕΥ.
Εδώ έγιναν δύο λάθη.
Πρώτα εμείς (οι
πολίτες) ξαναστηρίξαμε αυτούς που μας
κατέστρεψαν ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ότι δε θα
το ξανακάνουν. Ενδείξεις μεταμέλειας
δεν είχαμε. Ενδείξεις συμμόρφωσης δεν
είχαμε. Ενδείξεις αλλαγής πλεύσης δεν
είχαμε. Απλά ΕΛΠΙΖΑΜΕ.
Κατά δεύτερον
οι πολιτικοί εξακολούθησαν να λειτουργούν
με τον ίδιο τρόπο ΕΛΠΙΖΟΝΤΑΣ ότι
αυτή τη φορά κάτι θα αλλάξει. Οι πολιτικοί
μας δεν έκαναν τα τελευταία χρόνια κάτι
διαφορετικό από αυτό που έκαναν όλα τα
περασμένα χρόνια. Εξακολουθούν δηλαδή
να εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές με
την ανοχή ή την προτροπή ή την επιβολή
τους από δυνάμεις εκτός του κοινοβουλίου
(εγχώριες ή από το εξωτερικό). Το να
κόβεις το χρήμα στον κοσμάκη είναι
εξίσου αντιλαϊκό, ηλίθιο, και
αναποτελεσματικό μακροχρόνια, με το να
δίνεις απλόχερα χρήμα όπως συνέβαινε
μέχρι πριν λίγα χρόνια. Οι πολιτικοί
λοιπόν το μόνο που ήξεραν να κάνουν
είναι η εξής απλή κίνηση. Να ανοίγουν
τη βαλβίδα που ρέει το χρήμα. Και τώρα,
έμαθαν και μία άλλη κίνηση. Να κλείνουν
τη βαλβίδα που ρέει το χρήμα. ΕΛΠΙΖΟΥΝ
έτσι να τακτοποιήσουν όσα δεν μπόρεσαν
να τακτοποιήσουν στο παρελθόν. Τα
αποτελέσματα τα βλέπετε. Λύση δεν
υπάρχει. Η λογική
λέει ότι με αυτούς στην εξουσία δε θα
υπάρξει λύση. Η ελπίδα λοιπόν ότι
οι ο “λύκος μπορεί να φυλάξει τα πρόβατα”,
πέθανε.
Στη μέση της
κρίσης άρχισε να γίνεται κατανοητό και
προφανές σε όλο και περισσότερους
πολίτες ότι είναι ανάγκη να στραφούν
σε άλλους χώρους για λύσεις.
- Η παιδεία που μας παρείχαν τόσα χρόνια τα σχολεία μας δεν μας άφησε άλλη επιλογή.
- Οι ταινιούλες με το Rambo, το Schwarzenegger και τον Bruce Willis μας έμαθαν ότι τα προβλήματα λύνονται με ένα καλό πιστόλι χειρός.
- Οι εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι τσίμπησαν το δόλωμα.
Έτσι
διεστάλη το ιδεολογικό κίνημα της Χρυσής
Αυγής (Χ.Α.).
ΕΛΠΙΔΑ
όλων μας (και θα το δικαιολογήσω) ήταν
αυτή η μεταστροφή να ταρακουνήσει το
πολιτικό σύστημα. Κανείς δεν ήλπιζε ότι
η χρυσή αυγή θα κυβερνήσει, αλλά από την
άλλη αποτελούσε κάτι σαν καθρέφτη όπου
όταν κοιτιόσουν έβλεπες την ασχήμια
κάτω από τα όμορφα ρούχα και το μέικ απ.
Και ήταν σοβαρά μεγάλος καθρέφτης. Και
αυτό διότι η δύναμη της Χ.Α. δεν ήταν
απλά τα ποσοστά της στις εκλογές. Έστω
στιγμιαία υποστηρίχθηκε από πολλαπλάσιο
κόσμο από αυτόν που την ψήφισε. Εκφράσεις
όπως “καλά να πάθουν”
(για τους πολιτικούς του συστήματος),
το χαμόγελό μας όταν τα
έχωναν σε κάποιους, η “ανακούφισή” μας
όταν εξαφανίζονταν ορδές αλλοδαπών από
τους δρόμους, η αδράνειά μας όταν ξήλωναν
τους παράνομους πάγκους, αποτελούσαν
ΨΗΦΟ προς
τη Χ.Α. Δυστυχώς η έκφραση “Θα
φέρω τη χρυσή αυγή...”
προκειμένου να εκφοβίσουμε κάποιους,
ακούστηκε από πολλά χείλη. Τελικά
κανένας δε συγκινήθηκε από τον
τσαμπουκαλισμό των ενεργών στελεχών
της Χ.Α. ούτε από τη σιωπηρό
ψήφο της κοινωνίας ώστε να αλλάξει κάτι.
Απλά τους μπουζουριάσανε και η ΕΛΠΙΔΑ
πως κάτι θα αλλάξει, πέθανε.
Και
συνεχίζουν οι λύκοι–πολιτικοί
το έργο τους ασυγκράτητοι. Βρισκόμαστε
στο 2013 προς 2014 και η ΕΛΠΙΔΑ
μας ότι κάτι θα φανεί στο τέλος κάποιου
τούνελ ακόμα ζει. Μεταλλαγμένη η ΕΛΠΙΔΑ.
Οπωσδήποτε μεταλλαγμένη. Αλλά ΕΛΠΙΔΑ.
Δυστυχώς
μία απροσδιόριστη ευχούλα, μίζερη και
τρεμάμενη. Όχι μία πεποίθηση, ισχυρή
και ακλόνητη.
Και
τότε ανακαλύψαμε τον Αλέξη Τσίπρα.
“Επανάσταση”
θα είπαμε μερικοί. “Επανάσταση”.
Αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα
της κρίσης ένα καθαρά αριστερό κόμμα.
ΕΛΠΙΔΑ.
Πολύ ΕΛΠΙΔΑ.
Μα πάρα πολύ ΕΛΠΙΔΑ.
Και θα μας βγάλει από τα
μνημόνια. Και θα σβήσει το χρέος, και θα
βάλει στη φυλακή αυτούς που μας
κατέστρεψαν, και θα πάρει πίσω το δάνειο
από τους Γερμανούς. ΕΛΠΙΔΑ.
Πάρτε ΕΛΠΙΔΑ.
Και
τώρα; Τι;. Μαλάκωσε. Μαλάκωσε πολύ. Τώρα
τα μαζεύει. Τώρα ο Αλέξης
Τσίπρας γίνεται ποιο
ήπιος. Όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης. Μερικοί
ίσως να μην ήξεραν και ποιο κόμμα ηγείται
ο Αλέξης. Έχει το πλεονέκτημα να τον
ξέρουν με το όνομά του. Η επόμενη κυβέρνηση
θα είναι κυβέρνηση Τσίπρα. Όποτε γίνουν
εκλογές ή όποτε βρει το θάρρος να κάνει
εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας. Προς το παρόν
όλες οι ΕΛΠΙΔΕΣ
αφήνονται πάνω του. Και είναι απλά
ΕΛΠΙΔΕΣ
διότι δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να
καταφέρει σε πραγματικές συνθήκες.
Τουλάχιστον στην Περίπτωση Τσίπρα οι
ΕΛΠΙΔΕΣ
μοιάζουν να έχουν κάποια
βάση, αν και ο ίδιος μας λέει τελικά να
μην έχουμε και πολλές προσδοκίες.
Τελικά
τα πράγματα θα εξελιχθούν
ως εξής: Η επόμενη
κυβέρνηση
θα είναι κυβέρνηση Τσίπρα. Μετά
θα χρειαστούμε δύο χρόνια ακόμα να
χωνέψουμε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Ότι δηλαδή το σύστημα (πολιτικό,
χρηματοοικονομικό κ.λ.π.) είναι αδύνατο
να λύσει το οποιοδήποτε πρόβλημα. Και
τότε η ΕΛΠΙΔΑ θα έχει πεθάνει.
Οριστικά. Και τότε θα πρέπει να σηκωθείς
από τον καναπέ σου ρε φίλε. Και να κάνεις
κάτι.
Πρόσεξε
μόνο το σύντομο της μνήμης σου. Να θυμάσαι
και να βγάζεις συμπεράσματα. Να μην
ξεχνάς. Να μην πιστέψεις
τον Επόμενο Σαμαρά, Μιχαλολιάκο, Τσίπρα,
Καραμανλή... Να πιστέψεις στις δυνάμεις
σου. “Άμα δε βρέξεις κώλο δεν έχει ψάρι”.
Καλή
λευτεριά αδέρφια.
