Περι οφειλών.

Ως ασφαλισμένος στον Ο.Α.Ε.Ε. και ελεύθερος επαγγελματίας θα ήθελα να γράψω τα παρακάτω:

Αρχικά, θεωρώ σωστό να κάνουμε μια παραδοχή: Ότι το κράτος απευθύνεται σε σοβαρούς – υπεύθυνους πολίτες.

Ο κάθε σοβαρός – υπεύθυνος πολίτης κατανοεί το νόημα της ασφάλισης ως μέσο προστασίας του εαυτού του, των προστατευόμενων μελών του και του κοινωνικού συνόλου γενικότερα από απρόβλεπτες (υγεία) ή αναμενόμενες (γηρατειά) καταστάσεις. Ο κάθε σοβαρός – υπεύθυνος πολίτης δεν καλύπτεται σε καμία περίπτωση από την ασφάλειά του από απρόβλεπτες καταστάσεις ή καταστάσεις που δεν εκτιμήθηκαν σωστά (συρρίκνωση της οικονομίας, πτώχευση του κράτους, μνημόνια κ.λ.π.). Αυτού του είδους οι κίνδυνοι ή οι απρόβλεπτες καταστάσεις είναι μέρος του ρίσκου που ο κάθε ελ. επαγγελματίας παίρνει. Ακόμα και σε αυτές τις καταστάσεις (οι οποίες όμως τον επηρεάζουν έντονα, άμεσα, και μόνιμα) ο ασφαλισμένος είναι υποχρεωμένος να είναι συνεπής απέναντι στο ταμείο του το όποιο αντίθετα δεν αναλαμβάνει κανένα ρίσκο, σαν να λειτουργεί σε ένα παράλληλο υγιές οικονομικά περιβάλλον.

Ο κάθε σοβαρός – υπεύθυνος πολίτης φαίνεται ασυνεπής απέναντι στο ασφαλιστικό του ταμείο αν και δε σπατάλησε τα χρήματά του σε πολυτέλειες. Δεν έχει πάει διακοπές εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεν κυκλοφορεί παρά με το μικρομεσαίο ή μικρό του αυτοκίνητο. Εργάζεται (ή τουλάχιστον βρίσκεται στο πόστο του) πολύ παραπάνω από 8 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα. Αν καταφέρνει να επιβιώσει αυτός και όσοι στηρίζει, αλλά δεν μπορεί να καλύψει το ταμείο του, θεωρείται ασυνεπής, κινδυνεύει με κατάσχεση, δεν μπορεί να επεκταθεί επαγγελματικά (το ταμείο δεν του δίνει οποιοδήποτε έγγραφο) και κάθε μήνας που περνάει τον βυθίζει περισσότερο στο χρέος.

Ο κάθε σοβαρός – υπεύθυνος πολίτης δεν είναι βλαξ να μη θέλει την ασφάλεια τη δική του και όσων προστατεύει. Είναι ένας απελπισμένος – εγκλωβισμένος άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει. Όταν έχεις να αποφασίσεις μεταξύ του λογαριασμού της ΔΕΗ και του Ο.Α.Ε.Ε. τότε βέβαια αποφασίζεις να πληρώσεις τη ΔΕΗ. Πολύ περισσότερο αν πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο σου ή το φαγητό σου, τότε δεν πληρώνεις τίποτε άλλο. Και αυτά δεν είναι υπερβολές ή ελάχιστες ακραίες καταστάσεις. Αν ήταν έτσι η κυβέρνηση δε θα μιλούσε για ανθρωπιστική κρίση.

Το χρέος που ο κάθε σοβαρός – υπεύθυνος πολίτης συσσώρευσε τα τελευταία λίγα χρόνια είναι χρέος που του επιβλήθηκε. Είναι Επιβαλλόμενο Χρέος. Αν ο όρος δεν υπάρχει θα πρέπει νομίζω να δημιουργηθεί. Κάθε προσπάθεια είσπραξης αυτού του χρέους και τόκων αυτού είναι ανήθικη.

Έτσι:

• Ο αριθμός των δόσεων δεν αλλάζει τίποτα διότι χρήματα δεν υπάρχουν. Το οικονομικό περιβάλλον συνεχώς χειροτερεύει.
• Ο όρος να πληρώνεις τις τρέχουσες εισφορές (εισφορές μεγέθους άλλων οικονομικών συνθηκών ακόμα και αν υπαχθείς σε χαμηλότερη κατηγορία) για να μπεις τη ρύθμιση είναι ανεφάρμοστος διότι χρήματα δεν υπάρχουν. Το οικονομικό περιβάλλον συνεχώς χειροτερεύει και πάλι.
• Το να πληρώσεις το μέρος της οφειλής (περίπου 30%) και τόκους που αφορούν την ασφάλεια υγείας σου είναι απαράδεκτο διότι τόσο καιρό δεν είχες ασφάλιση υγείας. Δεν σου παρείχαν ασφάλεια υγείας. Αν αρρώσταινες, πέθανες.
• Τα αποθεματικά των ταμείων τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να ασκηθεί κοινωνική πολιτική τις δύσκολες τούτες στιγμές, εξαφανίστηκαν και τώρα χρήματα δεν υπάρχουν.

Για τα παραπάνω και για να επανεκκινήσουν οι ελ. επαγγελματίες απαιτείται:

• Πάγωμα των οφειλών τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει να ανακάμπτει η οικονομία και κατ' επέκταση τα ατομικά εισοδήματα των πολιτών.
• Διαγραφή του μέρους της οφειλής που αφορά τον κλάδο υγείας καθώς ο οργανισμός ασφάλισης αδιαφόρησε πλήρως για την κατάσταση των μελών του και ουσιαστικά τους καταδίκασε να υποστούν την όποια επιβάρυνση της υγείας τους από ενδεχόμενη ασθένεια. Στην ουσία δεν τους παρείχε την υπηρεσία για την οποία τους χρέωσε.
• Θέσπιση ειδικής ελάχιστης κλίμακας ασφάλισης του τομέα σύνταξης για όσο καιρό διαρκεί η παρούσα οικονομική κατάσταση.
• Έκδοση ξεχωριστών λογαριασμών για τον τομέα υγείας και τον τομέα σύνταξης.

Όλα τα παραπάνω βέβαια ισχύουν εφόσον το κράτος μας θεωρεί σοβαρούς και υπεύθυνους. Κατά τα φαινόμενα και τις κινήσεις του, το κράτος μοιάζει να μας θεωρεί ασόβαρους και ανεύθυνους οπότε πρέπει να μας βάλει σε τάξη πριν βάλει τα του οίκου του σε τάξη.

Απαράδεκτο λοιπόν το προς δημόσια διαβούλευση νομοσχέδιο (τουλάχιστον ως προς τις οφειλές των ελεύθερων επαγγελματιών) μιας και η καθαρά εισπρακτική του φιλοσοφία θάβει και την τελευταία ελπίδα για δίκαιη λύση του προβλήματος.

Γαστουνιώτης Χρήστος

Ελεύθερος επαγγελματίας