Αστρόσκονη

Ξέρεις την νεραϊδόσκονη; Αυτή τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους οι νεράιδες όταν πετούν; Ξέχνα τη γιατί εγώ θα σου μιλήσω για την αστρόσκονη. Τη σκόνη που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια όταν τα κακαρώνουν.

Έχεις κόκαλα και μύες και αίμα και τρίχες και δέρμα και άλλα που σε κάνουν ένα ανθρώπινο πλάσμα. Δε μιλώ για την ψυχή, τη λογική τα πιστεύω σου κ.λ.π. Οοοόχι. Μιλώ για τω σώμα σου καθαρά. Για την ύλη που συνθέτει το κάθε σου όργανο. Θα σου πω ένα μυστικό για αυτά. Και για να έχει σασπένς θα σου το πω στο τέλος. Τώρα λίγη αστροφυσική.

Τα άστρα που λάμπουν στον ουρανό (συμπεριλαμβανομένου και του ήλιου μας) κάποια στιγμή θα πεθάνουν. Όλα. Μερικά από αυτά όταν πεθάνουν μας κάνουν μία ξεχωριστή και χρήσιμη χάρη. Κάνουν ένα μπαμ και σκορπάν το κουφάρι τους παντού γύρω τους και στις τρεις διαστάσεις. Ο χώρος γύρω τους λοιπόν γεμίζει με τα απομεινάρια του σώματος του άστρου. Το άστρο βέβαια δεν έχει ανθρώπινο σώμα οπότε ο χώρος γύρο από το άστρο δε μοιάζει με καραμπόλα στην εθνική οδό γεμάτη αίματα, μυαλά και χεροπόδαρα. Αυτό που αφήνει πίσω του είναι τα στοιχεία της ύλης που γνωρίζουμε. Το οξυγόνο, το άζωτο, ο σίδηρος, o χρυσός, το ουράνιο κ.λ.π., όλα τα στοιχεία της φύσης από το δεύτερο ως το τελευταίο παράγονται κατά το θάνατο των άστρων.

Το μυστικό λοιπόν είναι πως το οξυγόνο που αναπνέεις, ο σίδηρος στο αίμα σου, τα άζωτο στους μύες σου, το ασβέστιο στα κόκαλά σου, είναι το ίδιο οξυγόνο, σίδηρος, άζωτο, ασβέστιο που άφησε πίσω του εκείνοι το αστέρι που πέθανε. Είναι τα ίδια στοιχεία από το ίδιο αστέρι που έδωσαν σώμα σε όλους τους ανθρώπους που υπήρξαν ποτέ στη γή. Και είναι τα ίδια στοιχεία που είναι σώμα σου τώρα.

Ναι και του Πακιστανού, και της Βούλτεψη. Και της κότας και του βοδιού. Και του υφαίστειου και της μιμόζας. Ναι και του φεγγαριού ακόμα.