Αλληλούια

Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η ομάδα του Νεμέα Νιουζ κάναμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στη μονή της Οσίας Μισητής της Εκδικούσας στα Αιτολικά όρη. Το ταξίδι δύσκολο, μιας και τα τελευταία 15 χιλιόμετρα της διαδρομής είναι μη προσβάσιμα σε αυτοκίνητο, ενώ στα 4 προς το τέλος ούτε το γαϊδούρι δεν πατά και έπρεπε να τα κάνουμε με τα πόδια. Μετά από 7 ώρες λοιπόν πατήσαμε το πόδι μας στη μονή κατάκοποι αλλά γεμάτοι χαρά που καταφέραμε και φέτος να προσκυνήσουμε. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και έτσι είχαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε στον εσπερινό. Η κατάνυξη και η μυσταγωγία μας παρέσυραν αμέσως.

Σε λίγα λεπτά όλη η επιρροή του σύγχρονου πολιτισμού, όλη η επιρροή της καθημερινότητάς μας διαλύθηκε και γίναμε ένα με το γυναικείο πλήθος των μοναχών που γέμιζε το ναό (αναφέραμε ότι το μοναστήρι είναι γυναικείο;).

Ο εσπερινός τελείωσε (συντομότερα απ’ ότι συνήθως) και μεταβήκαμε στην τραπεζαρία για το λιτό όπως πάντα βραδινό. Το μενού περιλάμβανε μία ελαφριά σούπα από μανιτάρια με μπόλικο καρύκευμα, σκόρδα, παστές ελιές και λίγο κόκκινο κρασί που είχαμε φέρει μαζί μας (να μην πάμε με άδεια χέρια). “Πολύ αφροδισιακό το φαγητό...” ψιθύρισα στο διπλανό μου και αυτός συμφώνησε την ώρα που μία από τις μοναχές τον κάρφωνε με το βλέμμα της.

Το βραδινό τελείωσε γρήγορα. Οι μοναχές αποσύρθηκαν στα κελιά τους για προσευχή και εμείς στα δικά μας για ξεκούραση. Μας πήρε αμέσως ο ύπνος. Ύπνος βαθύς. Ύπνος γεμάτος όνειρα. Όνειρα που δεν απείχαν από το όραμα. Όνειρα τόσο ρεαλιστικά ώστε το πρωί έπρεπε να συζητήσουμε ο ένας με τον άλλον το τι είδαμε για να καταφέρουμε να αποσυνδέσουμε την αλήθεια από το όνειρο. Αυτό στάθηκε αδύνατο. Όλοι είδαμε το ίδιο όραμα...

«Λίγο αφότου μας είχε πάρει ο ύπνος η πόρτα του δωματίου όπου βρισκόμασταν άνοιξε χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο καθώς ήταν φρεσκολαδωμένη. Μία μία, πέντε μοναχές, νεαρές παρθένες προχώρησαν στο εσωτερικό. Δεν εκπλαγήκαμε. Έτσι είχε γίνει και πέρσι αλλά ήταν 7. Δεν πειράζει. Η τελευταία έκλεισε την πόρτα. Το άρωμα του σαπουνιού από τα ενδύματά τους ανακατευόταν με τη φρεσκάδα της καθαρής τους σάρκας. Τα μαλλιά τους ήταν ακόμα νωπά. Ένα κορδόνι κρατούσε τα ράσα πάνω τους και το έλυσαν αμέσως. Το φως των λιγοστών κεριών ήταν αρκετό για να αποκαλύψει την τελειότητα της σιλουέτας των σωμάτων τους. Οι κινήσεις τους αργές σε ρυθμό ιεροτελεστίας. Μας πλησίασαν στα κρεβάτια μας και ανέβηκαν από πάνω. Το βραδινό φαγητό ελαφρύ και πικάντικο βοήθησε πολύ. Οι μοναχές με κάθε τους κίνηση απολάμβαναν το κάθε δευτερόλεπτο όπως και εμείς άλλωστε. Αργά στην αρχή. Ο ρυθμός συνεχώς γινόταν γρηγορότερος και γρηγορότερος μέχρι που οι μοναχές, συγχρονισμένα, ήταν έτοιμες να φτάσουν στην κορύφωση. Αλλά η κορύφωση δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Αυτό που περιμέναμε ήταν ο ”χρησμός”.

Το ετήσιο ταξίδι μας στη μονή δεν είχε ως σκοπό τη σεξουαλική απόλαυση. Σκοπός μας ήταν να πάρουμε το χρησμό από τις μοναχές για το επόμενο έτος. Η επαφή μαζί τους εξυπηρετούσε αυτό το σκοπό και μόνο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Οι μοναχές που μέχρι εκείνη την ώρα δεν είχαν βγάλει την παραμικρή φωνή, αν και τα πρόσωπά τους έδειχναν το πόσο το απολάμβαναν, καθώς έφτασαν στην κορύφωση άρχισαν να ξεστομίζουν το χρησμό όλες μαζί:

“Τιμωρία θα πέσει... Τιμωρία και οργή σε όσους βιάζουν τους ανθρώπους. Σε όσους βιάζουν τις ψυχές και τις ζωές τους. Κατάρα πέφτει από τους ουρανούς πάνω τους. Κατάρα να μη σαπίζουν. Κατάρα στα κορμιά τους να παραμείνουν άθικτα μέσα στους τάφους τους. Όσοι βίασαν την ψυχή του άλλου θα πεθάνουν αλλά το σώμα τους ΔΕ θα σαπίζει. Μέσα στο χώμα θα παραμένει άθικτο. Και θα περιμένει. Θα περιμένει τη στιγμή που οι βιασμένοι θα βιάσουν. Οι βιασμένοι θα ξεθάψουν τα κορμιά αυτών και θα τα βιάσουν. Παράφυση... Όπως τους αξίζει. Και αυτοί, αν και νεκροί, θα νοιώθουν. Θα νοιώθουν τον κάθε πόνο. Θα νοιώθουν το κάθε δευτερόλεπτο του βιασμού τους από τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί. Και έτσι θα υπάρξει ισορροπία. Αναλογία. Διότι “Εν αρχή ην ο Λόγος”. Η αναλογία διαταράχτηκε και θα αποκατασταθεί.”.

Με τα λόγια αυτά οι μοναχές ολοκλήρωσαν. Εμείς πέσαμε σε λήθαργο και το πρωινό μας βρήκε στο γραφείο της Ηγουμένης της Μονής η οποία μας παρακαλούσε να φύγουμε διότι οι μοναχές ένοιωθαν έντονη την επιθυμία να βγάλουν χρησμούς. Μέχρι το μεσημέρι είχαμε φύγει.

Καλή λευτεριά αδέρφια.