Σε τεντωμένο σχοινί.

Είναι πολύ λογικό και ενστικτώδες, όταν νοιώσεις ότι απειλείσαι να ψάξεις για το καταφύγιο αυτό

που θα σου προσφέρει ασφάλεια. Συνήθως η οικογένεια και οι φίλοι αποτελούσαν ως τώρα τους παραδοσιακούς “χώρους” όπου κατέφευγε κάποιος. Αν ξέμεινες από δουλειά ή χρήματα, αν είχες κάποιο πρόβλημα που ήθελες να μοιραστείς, αν σε βασάνιζε μία κατάσταση τότε στρεφόσουν στους παραπάνω. Η οικογένεια, ήταν πάντα με την αγκαλιά ανοιχτή να σε δεχτεί, με το δωμάτιό σου ΠΑΝΤΑ να σε περιμένει, τι και αν εσύ λείπεις για χρόνια. Οι φίλοι είτε από κοντά, είτε από το τηλέφωνο κάτι σαν εξομολογητές, κάτι σαν ψυχαναλυτές, σε άκουγαν υπομονετικά καθώς εσύ με την κουβέντα έβαζες τις σκέψεις σε σειρά στο μυαλό σου. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ξεπερνούσες το δύσκολο σημείο, αντλούσες δύναμη και με τις συμβουλές τους ή την προσωπική αναθεώρηση της κατάστασης κατάφερνες να συνεχίσεις. Συνήθως δυνατότερος και ποιο έμπειρος (και παχύτερος αν πήγαινες στο σπίτι για λίγες ημέρες). Οικογένεια και φίλοι λοιπόν, διαχρονικά, παραδοσιακά, αποτελούν το στήριγμα της νεοελληνικής κοινωνίας (κάποιος ψυχολόγος είχε πει πως αν όλοι είχαν φίλους, οι ψυχολόγοι δε θα υπήρχαν σαν επάγγελμα).

Που βρισκόμαστε τώρα; Γιατί σχεδόν όλοι νοιώθουμε αβοήθητοι και εκτεθειμένοι; Προσέξτε τη λέξη “εκτεθειμένοι”. Ο κίνδυνος δεν έχει σημασία. Η έκθεση στον κίνδυνο έχει σημασία. Το να είσαι απροστάτευτος έχει σημασία. Το να μην έχεις λύση έχει σημασία. Η απόγνωση είναι το πρόβλημα. Και πως να μην βρεθείς σε απόγνωση όταν τα στηρίγματά σου βρίσκονται ΚΑΙ αυτά σε απόγνωση;

Δυστυχώς πάνω στην απόγνωση συμβαίνουν πολλά. Και πάνω στην απόγνωση υπάρχουν δυστυχώς αγκαλιές που ανοίγουν διάπλατα να δεχτούν όλους αυτούς τους απεγνωσμένους ανθρώπους. Ο φτωχός, ο εξαθλιωμένος, ο πεινασμένος, ο τρομοκρατημένος θα δράσει με το ένστικτο. Θα τρέξει να βρει καταφύγιο στις όποιες αγκαλιές θα ανοίξουν, αρκεί να είναι στολισμένες και να υπόσχονται. Και υπάρχουν τέτοιες.

Δεν έχει ανάγκη κανένας μας καμία από αυτές τις αγκαλιές απ’ όπου και να προέρχονται. Δεν είναι αυτές που χτίζουν την κοινωνία. Την κοινωνία τη χτίζουμε εμείς. Ο καθένας ξεχωριστά ας ανοίξει την αγκαλιά και το μυαλό του να δεχτεί το συνάνθρωπό του. Να δεχτεί να τον ακούσει και να του προσφέρει ότι μπορεί. Ίσως ο καλός λόγος και μόνο να ενσταλάξει μία μικρή δόση αισιοδοξίας και να διαλύσει την απόγνωση του άλλου. Εμείς οι πολίτες της όποιας μικρής ή μεγάλης κοινωνίας να φροντίσουμε τον διπλανό μας. Τώρα που ο διπλανός μας έχει πάνω κάτω, τα ίδια προβλήματα με εμάς, τώρα είναι πιο εύκολο να τον καταλάβουμε. Μιλήστε, μοιραστείτε, συμπονέστε. Μη μένετε σπίτι αν νοιώθετε μόνοι και πνιγμένοι από τα άγχη. Βγείτε στα πάρκα και στις πλατείες. Δεν είστε μόνοι. Θα βρούμε τη λύση μαζί μας. Είμαστε πολλοί.

Αλλά προσοχή, μην πέφτετε στην παγίδα των ανοιχτών αγκαλιών. Έχουν δόντια.