Επεκτατική πολιτική

Σκεφτείτε το εξής: Ένας φίλος σας Αθηναίος, της μέσης και άνω τάξης, χωρίς οικονομικό πρόβλημα, με το ωραίο του διαμέρισμα (ίσως και δύο ή τρία), με το καλό του αυτοκίνητο, τα ρούχα του, τα ρολόγια του κ.λ.π. έρχεται καλεσμένος σπίτι σου στο χωριό. Φτάνει το μεσημέρι και καθόσαστε στις πλαστικές καρέκλες κάτω από την κληματαριά, και ξεκινάτε το φαγητό σας με κρασί από το αμπέλι σας. Κόβετε και μια ντοματούλα και καν’ αγγουράκι από το μποστάνι σας για τη σαλάτα την ίδια ώρα που η μυρωδιά από το κοτόπουλο (από το κοτέτσι σας βέβαια) γεμίζει την αυλή σας καθώς ψήνεται στα κάρβουνα λίγο παραπέρα. Τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν χαρούμενα κάπου εκεί κοντά, κανονίζοντας το απόγευμα να πάνε καμιά βόλτα με τα ποδήλατά τους στο ποτάμι. Το φαγητό ετοιμάστηκε, σερβιρίστηκε και καταναλώθηκε. Άλλο ένα ποτηράκι κρασί, λίγο φρούτο και μέσα για τον μεσημεριανό υπνάκο.

Ξυπνάτε, καφές, βόλτα, και το βράδυ άλλο ένα υπέροχο γεύμα κάτω από την κληματαριά. Ο φίλος σας συνειδητοποιεί ότι τα πεφταστέρια δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια και παραμένει τουλάχιστον μία ώρα αφού όλοι έχουν πάει για ύπνο, μόνος του έξω παρατηρώντας τον έναστρο ουρανό.

Κάποια στιγμή το σαββατοκύριακο τελειώνει και ο φίλος σας παίρνει το υπέροχο αυτοκίνητό του, την ομολογουμένως εντυπωσιακή σύντροφό του, και επιστρέφει στο άνετο και μοντέρνο διαμέρισμά του.

Αυθαιρέτα, εντελώς υποκειμενικά και χωρίς καμία απόδειξη σας λέω ότι στο μυαλό του έχει είδη υπολογίσει πότε θα είναι διαθέσιμος να ξανακάνει το σαββατοκύριακό του στο σπίτι σας, και δε θα ηρεμήσει μέχρι να το ξανακάνει.

Πάμε τώρα ένα βήμα παραπέρα.

Ο Fritz είναι ένας Γερμανός (ή οποιοσδήποτε βορειοευρωπαίος) της μέσης και άνω τάξης, χωρίς οικονομικό πρόβλημα, με το ωραίο του διαμέρισμα (ίσως και δύο ή τρία), με το καλό του αυτοκίνητο, τα ρούχα του, τα ρολόγια του κ.λ.π. Ο Fritz τις περισσότερες μέρες του ατέλειωτου χειμώνα της χώρας του, πρέπει να σκάβει μέσα στο χιόνι, κάθε πρωί, για να πάει στο αυτοκίνητό του. Δουλεύει, γυρνάει σπίτι του, βλέπει TV, κοιμάται, ξυπνάει, πάει στη δουλειά... Ίσως να βγει με συναδέλφους μία στο τόσο για κάποιο ποτό αν έχει χρόνο, και σίγουρα το Σάββατο θα πάει στο μπαρ και θα μπεκρολογάει μέχρι να λιποθυμήσει από το μεθύσι.

Ο Fritz ΚΑΙ φέτος θα έρθει διακοπές στην Ελλάδα. Το έχει κανονίσει από το Δεκέμβρη άλλωστε. Τι και αν είναι η 8η συνεχής χρονιά, κάθε φορά το συναίσθημα είναι ίδιο. Κοιτάει αμίλητος τα τοπία, τρώει τις σαλάτες με την ίδια ευχαρίστηση που ένα παιδί τρώει το παγωτό του, απολαμβάνει τον ουρανό, το φεγγάρι, τα πεφταστέρια. Να που υπάρχει παράδεισος σκέφτεται.

Περνάνε οι μέρες και ο Fritz επιστρέφει στην πατρίδα του κατακόκκινος από τον ήλιο και ευτυχής.

Ευτυχής αλλά σφιγμένος, πικραμένος. Το επόμενο καλοκαίρι είναι τόσο μακριά.

Ποια είναι τώρα η διαφορά μεταξύ του Αθηναίου φίλου μας και του Fritz; Η διαφορά είναι πως ο Αθηναίος φίλος μας αν και μας ζηλεύει λιγάκι, θα μας ευχαριστήσει εγκάρδια για τη φιλοξενία και με την πρώτη ευκαιρία θα μας το ανταποδώσει.

Αντίθετα ο Fritz ζηλεύει πολύ. Αυτό που απολαμβάνει δεν είναι δικό του, ούτε κάποιου φίλου του. Επίσης είναι πολύ μακριά και πρέπει να πληρώσει για να το έχει. Για το Fritz οι τεμπέληδες Έλληνες ΔΕΝ δικαιούνται να ζουν σε αυτόν τον παράδεισο.

Η νοοτροπία αυτή δυστυχώς είναι διάχυτη σε όλη τη βόρεια Ευρώπη και αφορά όλη τη νότια Ευρώπη. Οι βορειοευρωπαίοι πιστεύουν ότι ο Νότος κατοικείται από τεμπέληδες, αργόσχολους και πως έφτασε η ώρα και για αυτούς (τους βόρειους) να αποκτήσουν ένα κομμάτι νότου δικό τους. Θεωρούν ότι χρόνια τώρα μας έτρεφαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και πως ήρθε η στιγμή να πάρουν ότι τους ανήκει. Οι κυβερνήσεις του βορά με αρχηγό τη Γερμανία, καλλιεργούν συστηματικά αυτή τη φιλοσοφία. Οι πολίτες του έπεσαν στην παγίδα και τώρα τρέχουμε και δε φτάνουμε.

Είναι επεκτατικά τα μέτρα αυτά που εφαρμόζουν και όχι οικονομικά.

Υπογραφή:

Ένας επώνυμος “άγνωστος” blogger