Συναισθηματική φόρτιση

Στις παρανοϊκές αυτές μέρες που διανύουμε

έχει παρατηρηθεί άλλο ένα φαινόμενο πολίτικου ολισθήματος. Είναι η πιστή εφαρμογή της μεθοδολογίας που διδάσκουν οι γνωστοί επικοινωνιολόγοι οι οποίοι αποτελούν απαραίτητο κομμάτι κάθε πολιτικάντη που θέλει να κάνει καριέρα στην πολίτικη σκηνή. Μέγα κεφάλαιο στην μεθοδολογία αυτή είναι η συναισθηματική φόρτιση! Και πως επιτυγχάνεται αυτή; Με ποιον άλλο τρόπο από την αναφορά στην οικογένεια, στον πάτερα, στη μάνα, στη φτώχεια που έχω περάσει και μια σειρά άλλων τέτοιων αναφορών που κάνουν τον τηλεθεατή να νοιώθει οίκτο προς το πρόσωπό του, αλλά ακόμα και συναίσθημα προσωρινής συμπάθειας (βλέπε Ρουσόπουλο με αφορμή το σκάνδαλο Βασιλοπαιδιού που είχε πει από το βήμα της βουλής με μεγάλη ένταση ”κυριε Γιώργο Παπανδρέου ανήκουμε σε διαφορετικούς κόσμους, εσείς γεννηθήκατε σε μια πλούσια πολίτικη οικογένεια ενώ εγώ είμαι το παιδί ενός φτωχοί ταχυδρόμου”) Και κλάμα από κάτω. Βλέπε τώρα Παπακωνσταντίνου που είναι και αυτός θύμα πλεκτάνης και ένα εργατικό φτωχόπαιδο, γενικά όλοι όταν πιέζονται το ρίχνουν στον Νίκο Κούρκουλο και στην Μάρθα Βούρτση. Οι μέθοδοι όμως αυτοί στην εποχή μας έχουν ξεφτίσει. Όλοι έχουν δουλέψει, όλου έχουν περάσει φτώχεια, όλοι έχουν πάτερα και μάνα και όλοι μας έχουμε σημεία αναφοράς που μας κάνουν υπερήφανους, δεν ανακάλυψαν τους θεσμούς και τα ήθη αυτοί. Ας συνεχίσει το πολίτικο προσωπικό της χωράς να εργάζεται όπως όλοι οι πολίτες, να διασφαλίζει τα ήθη και τους θεσμούς και να αφήσει τους μελοδραματισμούς στα κανάλια και στα μπαλκόνια και να είναι σίγουροι ότι θα μπουν στο πάνθεον της ιστορίας για το θετικό τους έργο από αυτόν τον λαό που οι ίδιοι θεωρούν εύπλαστη μάζα.

Υπογραφή:

“Ένας καθυστερημένα ρομαντικός ψηφοφόρος”