Safari

Δεν περιμένουμε τίποτα. Απλά ο καθένας μας συνεχίζει να τραβά το δρόμο του ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πάμε στις δουλειές μας και κάνουμε ότι κάναμε τον υπόλοιπο καιρό. Η ρουτίνα μας δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η ρουτίνα, και το σπιτάκι μας μας κάνουν να νομίζουμε ότι όλα θα γίνουν όπως ήταν. Μας βοηθούν να κρύψουμε το φόβο μας. Είμαστε τρομοκρατημένοι σε κατάσταση σοκ. Παγωμένοι. Και έτσι ζούμε με ψευδαισθήσεις. Την ψευδαίσθηση της ασφάλειας της καθημερινότητας και την ψευδαίσθηση του ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Άλλωστε ζούμε ένα “Success Story”, “Τα δύσκολα πέρασαν”, “Το 2014 θα είναι έτος ανάκαμψης” κ.λ.π... (πλύση εγκεφάλου).

Θες δε θες, ακόμα και αν είσαι υποψιασμένος πως όλα αυτά είναι φούμαρα και πως ουσιαστικά δεν υπάρχει πλάνο (διάσωσης), υποσυνείδητα ελπίζεις γιατί στην ουσία φοβάσαι.

Γιατί αντιδρούμε με φόβο ακόμα μετά από τόσο καιρό και δεν κάνουμε τίποτα; Θα δώσω ένα παράδειγμα:

α) Ας υποθέσουμε ότι χαλαρώνουμε σήμερα το μεσημέρι στη σκιά ενός δέντρου και ξαφνικά “τσουπ” να σου μία μύγα σου κάθεται στα μούτρα. Αρχικά σχεδόν αδιαφορείς. Μετά τη διώχνεις όλο και ποιο επίμονα και στο τέλος βγαίνεις για σαφάρι συνήθως με τη χθεσινή εφημερίδα οπότε η σύντομη ζωή της μύγας γίνεται συντομότερη.

β) Ας υποθέσουμε ότι χαλαρώνουμε σήμερα το μεσημέρι στη σκιά ενός δέντρου και ξαφνικά “τσουπ” να σου ένα λιοντάρι θέλει να κάνει τη μικρή σου ζωή μικρότερη. Τι κάνεις; Μάλλον προσπαθείς να κρυφτείς κάπου με ασφάλεια, παρά να αντιμετωπίσεις το λιοντάρι.

Συμπερασματικά καταλήγουμε στο ότι η αντίδρασή μας εξαρτάται από το μέγεθος του κινδύνου και από την πίστη στη δύναμή μας. Στην πραγματικότητα τους βλέπουμε σαν λιοντάρια. Αν τους δούμε σαν μύγες τότε θα αντιδράσουμε. Κάποιος θα πει “Μα είναι λιοντάρια”. Αν είναι λιοντάρια τότε να βγούμε για σαφάρι. Όλοι μας, μαζί.

Δείτε και αυτό: Mad as Hell