Ήμουν και γώ εκεί... (Part 2 Μεγάλο Σάββατο)

Το Σάββατο ξύπνησα χαρούμενος. Εντάξει,μπορεί η Μεγάλη Παρασκευή να μην ήταν ακριβώς όπως την περίμενα, αλλά σκέφτηκα, όπως η Εθνική στο ματς πήρε μπροστά στο δεύτερο ημίχρονο, έτσι και εδώ ο χαμός θα γίνει την δεύτερη μέρα. Το Σάββατο το πρωί έβγαλα το πλάνο. Και πάλι δεν περιελάμβανε κάποια επίσκεψη σε οινοποιείο ή σε κατάστημα που κάνει κάτι από μόνο του. Ακολουθούσα το πρόγραμμα των Δημοτικών εκδηλώσεων. Ήθελα να είμαι με τη μάζα.

Ώρα 10 το βράδυ. Μου προξενεί εντύπωση ότι παρκάρω σχετικά εύκολα και πολύ κοντά στην “αγορά”. Μια ευχάριστη σκέψη περνάει από το μυαλό μου “-επιτέλους αυτοί που μένουν σχετικά δίπλα βγήκαν με τα πόδια, γι' αυτό και αυτή η άνεση”. Ακούγεται μουσική. Παίζουν τέλεια!

Ωπ! Λάθος! Είναι από cd... Η ορχήστρα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.

Περνάω το απαγορευτικό και μπαίνω στην “αγορά”. Κάτι πάει στραβά! Ξανακοιτάω το ρολόι!

Περπατάω αργά αλλά σταθερά. Παρατηρώ τα πρόσωπα αυτών που κάθονται. Οι περισσότεροι είναι σκυθρωποί και κατηφείς. Σχεδόν αδιάφοροι για το τί συμβαίνει αυτό το Σάββατο! Θυμήθηκα τότε στο σχολείο που μας πήγαιναν με το ζόρι στην εκκλησία! Κάπως έτσι είμασταν!

“-Ρε σείς! Είναι οι Μεγάλες Μέρες της Νεμέας! Τι μούτρα είναι αυτά;”

Δεν θέλω να κάτσω. Τι να κάνω τόσες ώρες σε μια καρέκλα; Περπατάω. Μαζί με μένα το ίδιο κάνουν και κάποιοι άλλοι. Λίγοι. Μου κάνει εντύπωση κάποιος που είχε μαζί του και δύο φωτογράφους. Νομίζω ότι θέλει να τον χαιρετήσω. Δεν τον ξέρω. Άσε που δεν βγαίνω καλός στις φωτογραφίες. Προσπερνάω.

Το μοναδικό πράγμα που άλλαζε λίγο την οπτική σου από τα τραπέζια, τις καρέκλες και τα πρόσωπα που έβλεπες ήταν ο πάγκος με τους λουκουμάδες και το μαλλί της γριάς! Πόση ώρα να το χαζέψεις αυτό; Δεν υπάρχει όμως και τίποτα άλλο να δεις! Θέλεις δεν θέλεις δηλαδή θα κάτσεις σε τραπέζι. Εκεί μπορείς να χαζεύεις..Το τραπέζι... Πέρασα 20 λεπτά εκεί...

Φτάνω στην πλατεία. Η ορχήστρα παίζει. Το ίδιο σκηνικό. Σε ένα τραπέζι, σε μια πλαστική καρέκλα, το γουρουνόπουλο μπροστά μισοφαγωμένο, κρασί ή μπύρα στο ποτήρι, μια ντοματοσαλάτα παρατημένη στη μέση του τραπεζιού και λίγες κουβέντες. Μόνο όσοι έχουν ψιλομεθύσει είναι πιο “κεφάτοι”. Ίσως αν υπήρχε κρασί δωρεάν να ήταν περισσότεροι. Αλλά κάτι τέτοιο έχει να συμβεί χρόνια. Τώρα μόνο το κατούρημα είναι δωρεάν.

Κατηφορίζω για τη συναυλία με την Κουβανέζικη μουσική. Ασυναίσθητα βρέθηκα μόνος στον δρόμο ανάμεσα στη σκηνή και στην καφετέρια απέναντι. Ένιωσα τα βλέμματα των θαμώνων. Μάλλον τους έκοψα τη θέα ή έγινα ο ίδιος θέαμα. Εγώ απλά περπατούσα. Κοντοστέκομαι λίγο πιο μακριά και ακούω τη μουσική. Ένας μακρινός υπόκωφος ήχος μαχαίρας που χτυπάει σε ξύλο με διακόπτει. Συνειδητοποιώ ότι έχω κουραστεί...Πιο πολύ από τις εικόνες παρά από το περπάτημα.

Ξαναγυρίζω στην “αγορά”. Έχουν αρχίσει να μαζεύουν τραπέζια και καρέκλες. Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Η μουσική από την πλατεία έχει σταματήσει. Η άλλη ορχήστρα συνεχίζει. Παίζει Μίκη Θεοδωράκη και Άντζελα Δημητρίου. Κρίμα που δεν μέθυσα! Περπατάμε περισσότεροι τώρα. Προς το απαγορευτικό. Προς τα αυτοκίνητα. Προς το σπίτι.

Μεγάλο Σάββατο... Η Ανάσταση δεν έγινε.... Το πτώμα βρέθηκε....

Υπογραφή:

(Πεινάω Συνέχεια)